- جشنواره کن 2019 : LE SUEDE توسط Quentin Dupieux -
همین ، بیا بریم این مقام دیشب با اضافه شدن جایزه فیلم بزرگ کارائوکه Sofilm برای صحنه پردازی در Cinéma de la Plage به روی زامبی های هیپستر جارموش افتتاح شد. همانطور که برای دو هفته مدیران ، مدیر کل جدید پائولو مورتی نیز می خواست با قرار دادن Le Daim ، یک فیلم تا استخوان ، شرور و "شیک" ، لحن خود را ثابت کند ، اثبات اینکه پادشاه پوچ چیزی ندارد از تاریکی و غریب بودنش گم شده است.
همه مردان این خیال را گرامی داشته اند: پرتاب همه چیز ، ترک بدون چرخش ، غلت زدن ، و به طور تصادفی از نقطه سقوط ، خود را دوباره اختراع کنند. اما اکنون ، چون همه مردان کوئنتین دوپیوکس نیستند ، اطمینان بیشتری وجود دارد که بحران تپنده میانسالی با صدای نجوا همراه است: "و اگر زندگی ، زندگی واقعی ، 7500 یورو برای خرید کت حاشیه دار لعنتی تضمین جیر خالص. بنابراین در اینجا یک مرد ، جورج ، 44 ساله است که یک چیز را ساده و پر از عقل سلیم می گوید: تا زمانی که پیشخوان ها را تنظیم کنید ، ممکن است "بیمارانه" هم این کار را انجام دهید. بگذارید دور بوته نزنیم: Le Daim به طور بالقوه قدرتمندترین فیلم Dupieux است که تاکنون منتشر شده است. تکینگی هنوز وجود دارد ، اما در اطراف این داستان از ژاکت جیر ، تنهایی ، وسواس و تلاش برای آزادی مطلق به هر قیمت شکل گرفته است. در نگاه اول ، این فیلم کوتاه کوتاه پر از فریب واقعی یا فرضی است. ما در آنجا درجه هفتاد و پنجم (Steak ، Wops Cops) ، بستر روانکاوی (Réalité) یا حتی اشارات خوب هضم شده به سینمای آرام ژانر فرانسه (Au Poste) را پیدا می کنیم. اما اکنون جای سرگیجه وجودی نر غربی است که رفته است آنچه را که در زندگی حیوانات کم دارد بازگرداند. این نوع برنامه ها در ادبیات آمریکا (Le Démon d´Hubert Selby Jr) وجود دارد ، کمتر در سینمای فرانسه. پس چرا Le Daim خیلی خوب کار می کند؟ چندین دلیل برای این امر ایده فیلمبرداری در گوشه ای تاریک از پیرنه ها فضای سنگینی را به نمایش می گذارد که می توان آن را با فیلم Série Noire ساخته کورنو به اندازه هالووین Carpenter مقایسه کرد. مهمتر از همه ، این روش تقریباً منحصر به فرد برای دم کردن ، بدون هیچ گاه شکسته شدن آن ، هیجان اجتماعی ، هنر کمدی خالی ، فیلم اسلشر و داستان تنهایی وجود دارد.
عمل تولد دوباره
بنابراین این یک Dupieux است ، اما در عین حال فیلمی است که می گوید هر آنچه یک کارگردان به دست می آورد (در وضوح ، ریتم ، دیوانگی) وقتی کلیدهای کامیون را به بازیگر دوبلور خود می سپارد. بدیهی است که وقتی بازیگر ژان دوژاردین نامیده می شود و احساس خلق و خوی می کند همزیستی فیزیکی و مغزی را با کارگردان خود امتحان کند ، برای اینکه از اشتراک گذاری روان رنجهای کوچک و وسواس بزرگ لذت ببرد ، حتی بهتر عمل می کند. Daim می تواند عمل تولد دوباره این بازیگر را تشکیل دهد ، همانطور که OSS و Brice de Nice گواهی تولد او بودند. باید ببینید شخصیت ژورژ "دوجاردین" وقتی ژاکت جیر آرزو به او ارائه می شود ، چشمانش را می چرخاند. تماشا کنید و سپس هدیه دوربین دیجیتال را قبول می کند مانند میمون های کوبریکین در سال 2001 هدیه الهی استخوان ران را پذیرفت. سرانجام ، او را در حال بداهه پردازی ، پیش یک پیشخدمت با توجه (Adèle Haenel ، بی نقص) ، ببینید که هم سبک خاص او و هم حضور او را در یک دهکده کوهستانی توضیح می دهد: "من در منطقه چه کار می کنم؟" اوه من میام فیلمبرداری کنم "به طور خلاصه همه چیزهایی که عجله بی سر و صدا ، بازگشت به راه های کوچک کودکی و طعم خون را توجیه می کنند.
